Belki Geri Kazanırım Diye Tükendim!

28 yaşında bir yıllık memurum. 7 yıllık ilişkim vardı. Maddi yetersizliklerden dolayı evliliği düşünüyor fakat adım atamıyordum. Sürekli tartışma, fikir ayrılığı falan can sıkıcı günler geçiriyordum. İş arkadaşlarımdan birkaç kişi telefondan slot oynayıp güzel paralar kazandığını ballandıra ballandıra anlatıyordu. Daha öncesinde de duymuştum zaten böyle bir şey olduğunu hatta aldığı arabayı kumardan kazandığını söyleyen bir tanıdığım bile vardı. Fakat cezası nedir, nasıl oynanır hiç merak etmemiştim. Nisan ayının sonlarında bir akşam merak ettim ve internetten araştırdım bu işin cezası nedir falan diye.

Daha sonra arkadaşıma mesaj attım “sen hangi siteden oynuyorsun? Bende 100-200 TL atıp eğlenmek istiyorum!” dedim. İddaa oynamayı bile saçma bulan ben büyük bir tuzağın içine bu ilk adımla düştüm. (Arkadaşlar burada çok önemli bir uyarıda bulunmak istiyorum. Kumar oynayan kişi her zaman kazançlarından bahseder. Aslında farkında olmadan çevresini kumara teşvik ediyor. Lütfen bunu yapmayın ya da çevrenizde yapan biri varsa da “dostum sen kazandıkları anlatarak insanları farkında olmadan kumara davet ediyorsun!” diye uyarın) benim hikayem tam olarak bu şekilde başladı. Çok fazla uzatmayacağım çünkü burada okuduğunuz çoğu hikayeyle aynı. 3 verdim 10 kazandım daha sonra beyin matematik yapmaya başlıyor. “3’e 10 verdiyse 10’a daha fazla verir!” deyip riske attığınız miktarlar büyüyor.

Aslında kumarda büyük kazanmak bana göre kumarın zehri. Çünkü ondan sonra hayaller, beklentiler, riske edilen miktarlar büyüyor. Yani bu herkes için değil belki de bilmiyorum ama benim için böyle oldu. Şöyle anlatayım size durumu ben nisanda başladım. 2 buçuk ay oynadım hiç unutmuyorum başlarda 100-200 lira yatırdığım siteye 500-1000 TL atıyor, bazen kazanıyor bazen de kaybediyorum. Neyse bir akşam 20 bin TL falan zarardayım totalde yine oynama isteği geldi. 1500 TL yatırdım. Para bir 3 bin TL oluyor bir bin TL’lere düşüyor derken bu böyle birkaç saat sürdü. Hesapta 1500 TL olmuştu yine 1.500 TL’lik bahis aldım ve tam 15.000 TL kazandım. Tabi ilk defa bu kadar yüksek bir miktar kazandığım için heyecanlandım ve işyerindeki arkadaşı aradım. “15 bin TL kazandım, ben ne yapayım şimdi? Senin bu site bir kerede verir mi 15 bin TL’yi?” dedim. Oda bana; “verir kanka sıkıntı olmaz” dedi.

Bende çekim işlemleri için talepte bulundum ve ertesi gün 15 bin TL hesabıma geçti. İşyerindeki arkadaş; “dikkatli ol bak kazanmak insana saçma bir özgüven verir. O 15 bini 1 haftada kaybedersin. Devam etme oynamaya!” dedi. 20 bin TL kaybım vardı bir anda 5 bin lira kalmıştı arkadaşın dediği gibi özgüvenim tavan yapmıştı ama tabi ki arkadaşın tavsiyesine uymadım ve tam 3 akşamda 15 bin lirayı kaybettim. 30 bin lira da birikimimi kaybettim ama hiç kimseye “ben kumara bulaştım” deyip yardım istemedim. İşyerindeki o kumar oynayan arkadaşa bile diyemedim. Neyse temmuzda param bittikten sonra bıraktım. “Banka promosyonu gelecek ve aileme bankanın bizim bakanlığa promosyon dağıttığını söylemem, gelen promosyonu giden paranın yerine koyarım” diye düşünüyorum.

Bu şekilde 1-2 ay oynamadım. Ağustos gibi banka promosyonu belli oldu. Rekor promosyon anlaşması falan diye birçok haber sitesi haberini yaptı. Tabi yaklaşık 300 bin kişi alacağı için bu promosyonu daha sonra hiç unutmuyorum ailemle telefonda görüşürken; “promosyon alacakmışsın. O parayı savurma bak. Kenarda ne güzel birikimin var onun üzerine ilave yap!” dediler. Aileme diyemedim “ben kenardaki parayı kumarda kaybettim” diye çünkü utanıyordum. Yaptığımın ne kadar utanç verici bir şey olduğunun farkındaydım. Neyse sürekli “nasıl halledebilirim, aileme bu durumu itiraf etmeden, hissettirmeden nasıl telafi edebilirim?” onu düşünüyorum. Aldığım maaş 9 bin lira, kirada tek başıma yaşıyordum. Derin bir depresyondaydım. Her akşam alkol içiyordum hem de öyle 1-2 bira falan değil.

1-2 akşamda litrelik rakıyı bitiriyordum tek başıma. Ailem tabi bende değişimin farkında. 7 yıllık ilişkimin bitme aşamasında olduğunu bildikleri için o yüzden bu kadar ağır depresyonda olduğumu düşünüyorlar. Ben ise utancımdan neden depresyonda olduğumu anlatamıyorum. Neyse Eylül ayının sonunda 25 bin tl hesabıma yattı. Ailem yine bu parayı altına yatırmam konusunda tavsiyelerde bulunuyordu. Fakat altın fiyatları sürekli yükselişte olduğu için bir süre düşmesini bekleyip ondan sonra almam gerektiğini söylüyorlardı. (İşte tamda bu zamanlarda ben 2. Defa kumara başladım. 25 bin TL hesapta öylece 10-15 gün durdu daha sonrasında bu sefer 2-3 bin lira yatırım yaparak giden 30 bin lirayı geri kazanmak vardı aklımda. 3 kazanıp 5 kaybediyorum derken param bitti eksi hesap ve kredi kartına girdim. Toplamda 70 bin TL kaybım olmuştu. Psikolojim alt üst oldu tabi ne uyku uyuyabiliyorum ne yemek yiyebiliyorum ne de kimseyle derdimi paylaşabiliyorum. 70 bin TL kaybım olmasına rağmen “belki toparlarım” diye oynamaya devam ediyorum ve 1 hafta içerisinde 80 bin TL kazanmıştım.

Totalde 10 bin lira falan kaybım kalmıştı. Fakat büyük kazanç elde edince insana özgüven geliyor hep kazanacak gibi mantıksız bir hissiyata kapılıyor, 1 hafta içerisinde kazandığım 80 bin liranın hepsini verdim ve üzerine 80 bin liralık kredi çekip onu da kaybettim. Ailemin ve arkadaşlarımın hala haberi yok. Hayattan gram zevk alamıyor ve çok fazla intihar etmeyi düşünüyorum. Boşuna bataklık dememişler bu illete. Battıkça batıyor insan. İnternette sürekli araştırıyorum “nasıl kurtulabilirim? nasıl bırakabilirim?”

Çünkü her zaman yaptığımın büyük bir hata olduğunun farkındayım ama oyunun içine girince durduramıyorum kendimi. “Belki şimdi olur” diye daha çok batıyorum. Bir akşam internette araştırma yaparken “Yeşilay’ın çağrı merkezi olduğunu ve 115’i arayarak yardım isteyebilirsiniz” gibi bir yazı okumuştum. Çok fazla intihar düşüncem olduğu için (intihar edip geriye bir mektup bırakmayı ve vasiyet olarak sadece reddi miras verip kalan borcumu ödememelerini istemeyi düşünüyordum sürekli)

Bir gece aradım çağrı merkezini ve anlattım bütün hikayemi. Onlarda her il merkezinde Yedam adı altında bir yardım merkezleri olduğunu burada psikologların ücretsiz bir şekilde yardımcı olduklarını, randevu oluşturup buradan destek almamı önerdiler. Daha sonrasında randevu oluşturup psikolog D. hocamla tanıştık. Ona da hikâyenin başından sonuna kadar anlattım. “Çok fazla intihar düşüncem var, hayattan zevk alamıyorum!” dedim. O da bu konuyu “ailemle paylaşmam gerektiğini” söyledi ve “2 hafta sonra yeniden görüşelim” dedi. Hafta sonu ailecek yemek yiyecektik. Kafamda her şeyi itiraf etmek vardı fakat herkesin keyfi yerindeydi ve bunu yapmaya hakkım ve cesaretim yoktu.

Hafta sonu bitti ve çalıştığım şehre yalnız yaşadığım eve geri döndüm. Derin pişmanlıklar yaşıyor keşke böyle olmasaydı diyordum. Babam; “kenarda duran 25 bin lira ile altını artık almamı” söylediğinde ve “ben o parayı kumarda kaybettim” diyemedim. Onun yerine; “tamam hallederiz” falan diyebildim. Ne yapacağımı düşünürken 70 bin liralık kredi kartında da 0ı gördüm. Toplamda borcum 160 bin lira civarı olmuştu. Hem de sadece 1 ay içerisinde, artık yolun sonuna geldiğimi düşünüyor ve intiharın en doğru karar olduğunu düşünüyordum. O gece geç saatlere kadar ne yapacağımı düşündüm. Ertesi gün psikologla randevum vardı ama durumum 2 hafta öncesine göre çok daha kötüydü. Gitsem mi gitmesem mi diye düşünürken dedim gideyim.

En azından psikoloğa artık yolun sonuna geldiğimi anlatırım dedim. Ağlaya ağlaya anlattım her şeyi psikoloğa. Doktor “intihar düşüncelerimin olduğunu, bu durumu ailemle paylaşmak zorunda olduğumu” söyledi ve psikologdan çıktıktan bir süre sonra abim aradı. Hüngür hüngür ağlayarak anlattım her şeyi. “Ölmek istediğimi, çok pişman olduğumu” söyledim. O da “hayır bekle babamla konuşacağım, senin yanına gelecekler.” Hiçbir şeyin sonu olmadığını söyledi. Bir süre sonra babam aradı. “Yola çıktık geliyoruz, gelince sakin sakin konuşalım!” dedi. “Tamam baba bekliyorum” dedim. 1-2 saat sonra babam geldi. “Annemin daha önceden psikolojik rahatsızlıklarından dolayı ilaç kullandığı için ona ufak bir şey kaybettiğini söyledik çoğu şeyi bilmiyor ama merak etme artık her şeyi öğrendik biz senin yanındayız beraber toparlayacağız her şeyi” dedi.

Daha sonrasında psikoloğun tavsiye ettiği psikiyatri ye gittim intihar düşüncelerim olduğundan bahsettim, durumu anlattım. Dürtü engelleyici, antidepresan bide moral yükseltici ilaçlar verdi. 2 ay boyunca ilaçlarımı düzenli kullandım oynama isteği yok denilecek kadar azdı her şeyin zamanla düzeliğini düşünüyor fakat derin pişmanlıklar yaşıyordum. Yılbaşına birkaç gün kala babam 15 bin lira yollamıştı eksilerini kapat en azından ne ödeyeceğimizi bilelim dedi ben eksilerin hepsini kapattım bin lira para kalmıştı. “Bin liradan ne olucak en fazla kaybederim” dedim ve yine yeniden bulaştım kumara. Bin liraya tamı tamına 70 bin lira kazanmıştım.

Birkaç gün içerisinde işte o an yine bir özgüven patlaması mı desem yoksa umutlanmak mı desem, “aha dedim bu 70 bini 150 bin yapar borçlarımın hepsini öder, tertemiz bir sayfa açarım kendime!” tabi ki de öyle olmadı. 2-3 gün içerisinde 70 bin liranın hepsini kaybettim. Tabi o an sanki cebimden 70 bin lira daha kaybetmiş gibi bir şok geçiriyordum. Ocak maaşı zamları belli olduğu için öncesinde banka öncesinde kredi kartı limitini yükseltti. Daha sonrasında “ön onaylı krediniz hazır” diye mesaj yolladı. Sanki kumar siteleri ile ortak çalışıyorlar gibiydi. Önce kredi kartı, daha sonra ön onaylı krediyi kaybettim. bir hafta içerisinde toplam borcum 150 bin lirayken, 210 bin lira olmuştu. Artık kafama koymuştum intihar edecektim. Yaşamanın bir anlamı kalmamıştı.

Aylık ödemem gereken meblağ maaşımdan fazlaydı. Durumu aileme de anlatamazdım çünkü bana güvenmişlerdi. Hafta sonu ailemin yanına gidecektim. Öncesin de de psikologla randevum vardı. Gittim psikoloğa ben yine bulaştım 2 aydır temizdim ne güzel her şey yavaş yavaşta olsa yoluna girmeye başlamıştı ama bin liradan ne olucak ki diye başladığım yolda 60-70 bin lira daha kaybettim ve artık hayattan vazgeçtim. Yaşamak hem bana hem çevreme zarar veriyor. Hafta sonu babamla konuşacağım bu durumu anlatacağım dedim. Hafta sonu ailemin yanına gittiğimde defalarca babama konuyu açıp veda etmek istedim ama cesaretimi toplayamıyordum. Döneceğim gün “bir hava alalım senle” diyerek babamla beraber dışarı çıktık. “Çok durgunsun ne oldu?” dedi.

Yavaş yavaş anlattım her şeyi sonunda; “ben kararımı verdim baba artık yaşamak istemiyorum yaşadığım sürece size maddi ve manevi zarar vereceğim. Üzgünüm bana güvenmiştiniz ama size layık bir evlat olamadım. Yine düştüm bu bataklığa. Ben hayata veda ettikten sonra 3 ay içerisinde reddi miras vererek benden kalan borçların hepsini red edin” dedim. Cebimde sadece 200 lira para kalmıştı. 3 gün önce yatan maaşımı bile yattığı akşam kaybetmiştim. Öyle bir hırs yapmıştım çünkü. Babamı daha önce hiç konuşurken sesinin titretidiğini, gözlerinin dolduğunu görmemiştim o ana kadar. Bana dedi ki; “oğlum tamam sen ölümü kendince kurtuluş olarak görüyorsun. Peki biz ne yapacağız? Bu acıyla nasıl yaşayacağız? Bunu da düşündün mü?” dedi. O an annemin, babamın abimin ve beni sevenlerin insanların nasıl üzülebileceklerini bir düşündüm.

Bir empati kurayım dedim ve gözümden yaşlar akmaya başladı. Ulan dedim kendi kendime bir yıl öncesine kadar ne güzel bir hayatım varmış, kıymetini bilememişim. Peki dedim yapabilecek ne kaldı ben battıkça daha çok batıyorum bu işin sonu nasıl olucak sen söyle dedim. Sıkı tedbir kurallarını uygulayacağız bundan sonra daha dikkatli olacağız. Ben zaten sana tekrar nüks edebileceğini söylemiştim. Bu beklemediğimiz bir şey değildi. “Halledeceğiz” dedi. “Peki baba dediğin gibi olsun!” dedim. Daha sonra bütün banka uygulamalarını babamın telefonuna yükledim. Banka iletişim numaralarını babamın telefon numarasını yaptım ve ilerleyen günlerde kullanmadığım bütün bankaları kapattım.

Sadece borçlu olduğum iki bankada ki hesaplarım kaldı. Onların da kontrolü babamda ve ben babamdan haftalık 500 TL harçlık alıyorum. Çok şükür 500 TL haftalık yetiyor. Sarma sigara içiyorum. Dışarda zaman geçirmiyor, lojmanda kaldığım için şehrin dışındayım. Zaten sosyal hayatımda yok ama 28 yaşında hala babamdan harçlık almak ve kendimi bu derece batırmış olmak o kadar çok gururuma dokunuyor ki. 3 haftadır bu şekilde yaşıyorum ve alışmaya da çalışıyorum. Hafta sonları ailemin yanına gidiyorum, babam her hafta sonu gel evinde dinlen hem harçlığını al hem beraber geçiririz dediği için. 3 haftadır hafta sonları ailemin yanına gidiyorum. Geçtiğimiz hafta sonu cuma akşamı ailemin yanına gittiğimde evde ufak tefek bir tartışma çıkmış (her evde olur ya) annem baya söyleniyordu.

Bende; “buraya huzur bulmaya geliyoruz, yaptığınız şeye bakın. İki gram keyfim vardı onu da aldınız!” dedim. Daha sonrasında annem öyle söylendim diye bana kızdı ve “sen sus pis kumarbaz! kendini de bitirdin bizi de bitirdin. Görmüyor musun halimi? Senin yüzünden bu durumdayım. Psikolojim bozuldu benim!” dedi. (Annem sadece birikimlerimi kaybettiğim diye biliyor geçmişten psikolojik rahatsızlıkları olduğu için babam böyle bilmesinin daha iyi olacağını söylemişti zamanında) bu lafları duyduktan sonra benim modum öyle bir düştü ki, gözyaşlarıma hâkim olamıyordum. Çünkü kadın haklıydı. Hem kendimi bitirdim hem de sürekli beni düşünen anamı babamı tükettim bu yolda.

İntihar düşünceleri hala yoğun bir şekilde beynimin içinde dolanıyor ama sonrasını düşünüyorum. Annemi düşünüyorum. “Kadın bir daha hayata bağlanamaz” diyorum. Babamı düşünüyorum. Nasıl üzülebileceğini tahmin edebiliyorum. Keşke diyorum ailem bana destek değil de “git ne halin varsa gör. Senin gibi bir evladımız yok bizim!” deseydi de onları hiç düşünmeden veda edip kurtulsaydım şu acılardan, şu hiç zevk alamadığım hayatımdan.

Şu an hala hayatıma sonlandırmıyorsam bu ailem için. Çünkü benim gidişimin arkasında nasıl bir enkaz bırakacağının farkındayım ve bencil olamıyorum (keşke olabilseydim ama maalesef ki olamıyorum) sen sevgili bunu okuyan kardeşim senin gibi bende 5-10 bin lira veya daha fazla borcum varken girip bu sayfada insanların hikayelerini okuyor ve kendimce dersler çıkardığımı sanıp 3-5 gün uzak durup tekrar bulaşıyordum. Her şey için geç olmadan benim gibi dibin en dibini görmeden profesyonel bir yardım al. Bak hikâyede de bahsettiğim Yedam ücretsiz bir şekilde destek veriyor. Dene ve tedavine sadık kal. ben kendi salaklığımdan en dibe kadar sürükledim kendimi. Belki sen durdurabilirsin. Durumun ciddiyetinin farkına varabilirsin.