Paranızı Değil Gülümsemenizi Bile Çalar!

Çok berbat bir ruh halinden herkese selam olsun. Selam vermek bile gelmiyor içimden. Tükenmiş bir durumdayım. Burada ki hikâyeleri 1 yıldır sürekli okuyorum. Bugün benim için kumarın bittiği gün. Bu hikâyemi yayınlayın baktıkça mücadelemi ve borçlarımı ödeme gücünü kendimde bulayım. Kendimden utandığım için adımı paylaşmak istemiyorum. Zaten adımın ne olduğunun ne önemi var. Nasılsa hepimiz aynı kaderin ayrı kurbanlarıyız. Siz bana Ümit deyin. Güzel günlerin geleceğini ümit ediyorum bugünden sonra.

Benim hikâyem; anne ve babası 1 yaşındayken ayrılmış babaannesiyle büyüyen bir çocuk olarak başladı. Babaannem yüreği sımsıcak bir insandı. Yoksulluk içinde büyüdüm. Milletin eskilerini giydim 14 yaşına kadar. Ne bir oyuncağım oldu ne doya doya çocukluğumu yaşadım. Yaşıtlarım gezerken ben hep çalıştım. Bin bir zorlukla üniversiteyi okudum. Yarı aç yaşayarak, bir kıyafeti 5 yıl giyerek. Para gönderen kimsem olmadığından çalışıyordum ama yetmiyordu. Okul çıkışı arkadaşlarım gezerken ben kafede ve takside çalışıyordum. Üniversiteden sonra askere gittiğimde de durum aynıydı. 24 yaşına kadar hep yoksulluk çektim. 2 üniversite bitirdim.

Şu an Türkiye’nin en büyük özel sektörlerinden birinde iyi bir pozisyonda olmama rağmen düz memur kadar maaş alıyoruz. Neyse hikâyemi dağıtmayayım. Askerlik bittikten sonra 2-3 tane işi girdim ama hep geçiciydi. Ve ben 25-26 yaşına kadar bahis oynamamıştım. Sonra işsiz kaldığım bir zaman 1 liralık bir kupon yaptım o zamanın parası 450 lira kazandım. Nasıl mutlu oldum. Sanki dünyalar benim olmuştu. Havadan gelmişti o para. Sanırım ilk bu illetin zehrini o gün aldım. Kumar illetinden o kazanma zevkini tattım ya gene ara ara kuponlar yapıyordum. Hiçbir zaman bağımlı olmamıştım o zamanlar.

Zaman maddi zorluklarla geçiyordu benim için hala. Hep bir arabam olsun istemiştim. Diyordum içimden bir gün tutacak ve ben araba alacağım. Haramdan helal olur mu? 2018 yılında şu an evli olduğum eşimle tanıştım. Düğün yapacaktım ama ne ailem vardı ne de bir destekçim. Ara ara bahis yapıp tutunca bir eksiğimi alıyordum düğünden önce. Biraz borçlanarak sağ olsun eşimin desteğiyle beraber azıcık bir birikimle evlendim. Her şeyin en asgarisini yapıp evlendim ne altınım vardı ne eşyam. Borcumda ödenebilecek kadardı. Pandemi de kızım oldu ve ben işten çıkarıldım. 7 ay işsiz kaldığım o an iddia denen illetin bağımlısı oldum. Ve şu an bu ilet yüzünden hayattan soğudum.

İddiadan başka bir şey oynamadım ve bilmem. Ve yasal oynadım hep. Neyse kızımın doğmasıyla ihtiyaçlar arttı. Kendi çektiğim yoksul hayatı kızımın da yaşamasını istemiyordum. Her şeyin en iyisini almak, hiçbir şeyden eksik kalmasını istemiyordum. Kumara pandemide işsiz olduğum zaman banka kartlarındaki limitlerden oynayarak iyice başladım. 1 aldım hep 2 verdim. Hiçbir zaman kazanamadım. İnsan bu illüzyona girince dibi görmeden kendine gelemiyor. Hep içinden bir ses “kazanıp bırakacağım” diyor. Ama şimdi anladım ki kumardan ne kazanacağız ne de borçlarımızı ödeyeceğiz. Dibin dibini göreceğiz devam ettikçe.

Dibin dibi intihar. İnanın arkadaşlar hayata sımsıkı bağlı beni bile intiharı düşündürdü bu illet. Kendimi o kadar değersiz hissettirdi ki geçenlerde intihar eden bir doktor haberi okudum bahis yüzünden. Düşünün yıllarca emek veriyor yaşamak için. Ama bu illet insanı öyle bir psikolojiye sokuyor ki yapmam dediğin şeyleri yapıyor insan. Dağıtıyorum anlattıklarımı ama kafamda darmadağın. Neyse pandemi de borçlanmaya başladım ama ödenmeyecek borçlar değildi. Pandemiden sonra işe girdim ve borçlarımı ödemeye başladım. Ama salak kafam az rahata kavuştum ya pandemideki kayıpların peşine düştüm 20 bin lira bırak gitsin 2 ayda kapatırdım.

Şimdi 2 yılda kapatamayacağım bir borcum var. Hepsi de bankalara. İddaa oynayanlar bilirler site adı vermeyeyim en yüksek oranlı kazananlar listesi var. 20 TL’ye 1 milyon alan mı dersin, 30 TL’ye 2 milyon. Hep sistem oynadım bir gün 5 maçı sistemde bilip borçlarımı kapatıp, bir daha oynamayacaktım. Bugün bakıyorum ki sıfırdayım. Krediler 200.000, 150.000, 150.000 her bankadan kullandım. Umudum vardı “öderim” diye. Ta ki bugüne kadar. Ufak ufak başlayıp bugün 3-4 yıl içinde bir araba parası kaybettiğim bahis illeti bugün itibariyle son buldu İnşallah.

Dün akşam eşim; “sen çok değiştin elinden telefon eksik olmuyor. Çok neşeli biriydin şimdi yüzün asık hep” dedi. “Başka birisi mi var, mutsuz musun?” dedi. Bende anlattım durumu. “Herkesten beklerdim ama senden beklemezdim. Kızının rızkını nasıl yersin” dedi. İnanın canım o kadar yandı ki o an içimden ölmek istedim. Kızıma olan aşırı sevgim olmasaydı intihar bile edebilirdim. Ama kızımın büyüdüğünü görmek istiyorum. Şu an gözlerim yaşardı bu satırları yazarken.

Kızımın “babaaaam” sözünü duymamak acıların en büyüğü benim için. Dün yaşadığım o utanç ve acı beni bu illüzyondan çıkardı. Uzun uzun kızıma baktım aldım kucağıma öptüm ve söz verdim kendime. “Affet kızım güzel bir yaşam için bu illete bulaşıp sizden çaldığım için.” Anladım ki gücüm kalmamış ve psikolojim çok bozulmuş. 32 yaşına kadar hayatın her zorluğuna dayanıp bir kez ağlamayan ben duşa girdim hıçkıra hıçkıra ağladım. Kendime söz verdim borcum çok ama Çalışıyorum ödenir, ödenmezse maaşa haciz gelir. Ama bu saatten sonra bu illete 1 kuruş vermeyeceğim.

Yıllarca yoksulluk çektiğimden kısa yoldan zengin olmak değil de biraz rahat yaşamak uğruna kızımın geleceğinden çaldım. Borçları kapatmak için kredi çektim. Kredi faizlerinin artmasıyla ödeyemedikçe borçları kapamak için daha çok oynadım. Ve farkına varamadan bu illüzyonda 5 yılımı kaybettim. Çok pişmanım ama son pişmanlık fayda etmiyor. Benim gibi neşe dolu bir insana intiharı düşündüren, mutsuz biri yapan bu illetten uzak durun. Şimdi düşünüyorum da kaybettiğim o paralara neler yapılmazdı.

Evlendiğimde balayına bile gitmedim parasızlıktan. Paramı kaybetmedim ama bankaların benim gibi çulsuza o kadar kredi vermesi bugünkü halimin özetidir. Ne kadar pişman olsam da üzülsem de aptalım ki kendi helal kazancımla bahis patronlarına teslim ettim. Arkadaşlar yazacağım o kadar şey var ki kafamı toparlayıp yazamıyorum. Genç kardeşlerin siz siz olun uzak durun. Az yiyin, az gezin. En azından yüzünüzde mutlu bir gülümseme olur. Bu illet insanın yüzünden gülümsemesini çalıyor.

Hayata bağlanmak için sebebim olmasa belki bu satırları yazmıyor olacaktım. Benim yaşamak için bir sebebim var, kızım. Ve kızım için bu illetti bırakmaya yemin ettim. Bu illetin sonu hep hüsran. Yol yakınken dönelim. Borç ödenir. Ödenmese de ne yapacaklar canımızı mı alacaklar. Bu hikâyeye yıllar sonra bakıp kötü bir anı olarak görmek dileğimle. Admin, hikâyemi yayınlamanı çok rica ediyorum. Yayınla ki birileri okusun ders alsın. Güzel günler görmek ümidiyle.