Kumar Her Şeyini Kaybetmektir!

Merhabalar 33 yaşındayım. Daha önceleri otomotiv al sat işi yapan bir firmada çalışıyordum. Son 5 yıldır ise özel bir şirkette mavi yakalı işçi olarak çalışmaktayım. Ben kendimi bildim bileli çalışan biriyim. Yemeyi içmeyi de seven biriyim. Galeride çalıştığım dönemde patronun da yardımıyla kendime 1 ev aldım sonra galeriden ayrılınca, kalan borcumu ödemek için kredi kullandım. Her şey yolundaydı.

Tanıştığım bir kız vardı. Evlenecektik. Ufak ufak eşya almaya ve yuva kurmaya başladık. Tabi ev kredisi de olunca ben daralmaya başladım. Ama inanın hiç aklıma kumar gelmiyor. Kumarda kazanç sağlanmayacağını çok iyi biliyordum. Neyse gel zaman git zaman borçları düzene soktuk. Düğün tarihi falan da alındı. Eşimde o dönem de çok yardımcı oldu beraber hallettik. Maalesef pandemiden dolayı da birkaç kez düğünümüzü ertelemek zorunda kaldık. Sonra düğün tarihi belirledik derken düğüne 10 gün kala annem vefat etti.

Dünyam alt üst oldu. Bu olayları atlattıktan sonra evlendik ve evimize yerleştik. Borçlarımız vardı ama üstesinden geliyoruz tabi. 6 ay, 1 yıl bu şekilde ilerledik ama ben borç ödemekten sıkıldım. Sonra bir araba aldık. Al sat yaparak hedef bu evi de satıp daha büyük bir ev alabilmekti. Ben arada sırada içki içerim. Ama içkiye verdiğim paraya acırım. Dedim ki millet canlıdan oynuyor. Bende 50 TL atayım 100 olunca bira parası çıkar diye kumara girdim. Hemen herkeste oluyor ya ilkte gayet güzel bir şekilde alıyordum.

Dedim “madem buradan para geliyor, bira yerine viski alayım, yok faturamı da ödeyeyim, yok kredi taksiti de ödeyeyim” derken ipin ucu kaçtı ve bahis miktarlarım büyümeye başladı. Çok hırslı bir adamımdır. Eşim kumar oynadığımı anladı ama ben ona “sanal para ile oynadığımı” söylüyordum. Allah kahretsin ki bir iki defa büyük para yakaladım. Yaklaşık 20, 30 bin civarı bir para. “Bu hep böyle gelecek, bütün dertlerim bitecek” diye devam ettim.

Bir akşam maaşım yattı. Dedim; “bir 5 bin atayım, 6 bin yapıp çıkarım.” Yapamadım. Sonra kredi çekip 10 bin daha attım, oda gitti. Çılgına dönmüştüm. O akşam lanet olası bankadan 30 bin de kredi çektim. Anında onaylanan bu kredi de gitti. 2 saat sonra bir 30 bin daha çektim ve onu da kaptırdım. Artık dayanamadım ve eşime anlatmak zorunda kaldım. Ona; “ben gerçek parayla oynuyorum ve maalesef battık!” dedim. Eşim çok fena kızdı ama bu kızgınlığını bana yansıtmadı. Benden soğuduğunu hissettim tabi ama bunu bana belli etmiyordu.

“Merak etme öderiz” dedi. “Ulan neyi ödüyoruz! Maaş 5 bin, aylık taksitler 10 bin lira.” Ben durumu abime söyledim. Bayağı kızdı falan derken dedi ki; “arabayı satın.” Sattık ama araba tüm borçlara yetmedi. Ama ben ona “yetti ve kalanı ben öderim” dedim. Bu sefer eşim başladı “yok araba gitti, yok sen bitirdin bizi” falan diye. Arabayı geri alma umuduyla kumara tekrar girdim. Tabi arabayı kurtarmayı geçin, büyük ölçüde düzelen durumu, başladığım noktaya geri getirdim. Yine krediler, yine bataklık!

Yine abime söyledim. Bu sefer ise baba evindeki hakkımdan vazgeçmek kaidesiyle bana 200 bin lira para verdi. Bir süre oynamadım fakat her seferin de yeniden “belki büyük bir şey yakalarım” umuduyla hep girdim. Neredeyse her bankadan kredi ve kredi kartları vardı. Ödemeleri yapmakta zorlanıyordum. Eşime; “bir kredi çek 50 bin bari şu ödemeleri adam akıllı düzenleyelim” dedim. Bana 50 bin kredi çekti ama bakışları çok değişti. Artık bana acıyarak bakıyordu. Bu da benim zoruma gidiyordu. Eski durumuma gelmek zorundaydım. Tabi bu korkunç kayıpların siniri üzerine birde ev de huzursuzluk yaşayınca depresyonum iyice yükseliyordu.

Eşimle evlenirken zaten ailevi sıkıntılar vardı. Onlar da büyüdü de büyüdü. Her neyse eşimin çektiği o 50 bin kredi ile taksitleri düzenledim. Birkaç hafta sonra tekrar başladım oynamaya. Bu sefer hedefim sadece günlük 500 TL idi. Öyle de oluyordu. Hatta bu sistemle haftada 5 bini gördüğüm bile oluyordu. Sonra tahmin edeceğiniz üzere bu sistem fazla sürmedi ve o 50 binde gitti. Bir sabah kalktığımda maalesef karım da gitmişti. Bana bıraktığı bir notta “tedavi ol!” diyordu.

Karım bana yardımcı olmadı desem yalan olur ama sanki oldu desem de yalan olurdu. Bu durumları yaşarken onu ne arabasız ne evsiz nede harçlıksız bıraktım. Zaten annem yoktu acısı bende hala tazeyken birde karım gidince hepten saldım. Ayrıldık. Abim ve babam benden nefret ediyordu. Evi sattım. Baba evinde ki hakkımı geri aldım. Eşimin üstüne olan krediyi kapattım. Kalan parayla bir araç aldım. Fakat battı balık yan gider diyerek yine oynamaya devam ettim.

Küçük çaplı krediler, kredi kartı vs. derken her gün küçük küçük kaybediyordum. Bu sefer 50, 60 bin kadar borçlanınca abime yakalandım hem de oynarken. Oda çok despot bir adam. Arabayı satmak yerine “bunu taksit taksit öde, araba dursun” dedi. Yine birkaç ay oynamadım. Gidip tedaviye başvurdum. Abim telefonumu elimden aldı ve banka hesaplarımı kontrol etmeye başladı. Ama yıllardır borç ödemekten bıktım. Hiç borcum olmamalıydı. Onca yıldır çalışıp yoruldum. Rahat etmeliydim.

Bir plan yaptım. 60 bin lira kredi çekip, iradeli bir şekilde günde 2 bin kazanarak ay sonuna kadar bütün borcumu kapatacaktım. Birkaç gün iyi gitti sonra para azalmaya başlayınca panik oldum ve büyük oynadım, oda gitti. Sonra peşine 1 kredi daha falan derken araba tutarınca borçlandım. Şimdi abiye söyledim arabayı satıyorum diye. Aram çok bozuk “ne yapıyorsan yap!” diyor. Babam perişan halde. “Rezil ettin bizi” diyor.

Kısaca şu an borcum yok fakat 6 ayda 500 bin lira değerinde bir ev ve 250 bin lira değerinde bir arabam gitti. Miras kalsaydı bu denli üzülmezdim. Hepsi alın teriydi. Ailem dahi herkesle ilişkim bozuldu. İtibarım gitti. Eşim gitti, yuvam dağıldı. Şimdi dua ediyorum “İnşAllah eşim döner” diye. Sıfırdan başlarız diye. Ama çok zor. Biliyorum kimse bu dünyaya kahır çekmeye gelmedi. Oda haklıydı. Hayatım bitti demiyorum. Karardı da demiyorum. Yaşanması gerekiyordu yaşandı bitti! Allah herkesin yardımcısı olsun.